Het is inmiddels 3 weken geleden sinds mijn laatste bericht en uiteraard is er weer ontzettend veel gebeurd. Dagelijks nieuwe indrukken, zowel positieve als negatieve dingen trekken in een soort roes aan me voorbij. Gebeurtenissen omschrijven zoals ze ik ze ervaar is moeilijk, en zelfs de foto's komen niet over zoals ik hier de dingen zie en meemaak. Ik zal enigszins samengevat verder vertellen vanaf het punt waar ik was gebleven.

Na een lange busreis van Kochi naar Goa werden we afgezet bij de busstand van Palolem Beach. Daar stonden we ineens, verrast dat we op deze plek afgezet werden omdat we in de veronderstelling waren dat we naar Madgaon gingen. Madgaon ligt in het midden van Goa en we hadden dus eigenlijk nog een trein terug naar het zuiden moeten pakken. Een meevaller en na een kleine wandeling van 3km zagen we de zee tussen de palmbomen door en wisten we meteen dat we de aankomende dagen niet zouden doorreizen. Dash ging het strand verkennen om een slaapplek te vinden terwijl ik onderuitgezakt van mijn banana shake sipte. Niet veel later kwam ze terug en had ze een mooie cocohut geregeld. Het was een prachtige plek. Een huisje op palen, super lekker bed met een dik matras en een veranda met uitzicht op zee.

De dagen in Goa hebben we opgevuld met strandliggen, zwemmen, de omgeving met leuke dorpjes en prachtige uitzichten op een scooter verkennen, eten, drinken en een dagtrip naar Old Goa & Panjim. In Old Goa staan oude kerken uit de Portugese tijd en in Panjim was het alsof we in een stadje in Portugal rondliepen. Het dagje rondscooteren langs de kust was super relaxed. Je kan gaan en staan waar je zelf wilt en komt daardoor op plekken die buiten de toeristische gebieden liggen. Aan het eind van de middag reden we terug naar Palolem toen we in een dorpje aankwamen waar een grote groep mensen op straat stond en de weg blokkeerde. In eerste instantie had ik niet meteen in de gaten wat er aan de hand was maar Dash sprong van de scooter af, draaide zich om en riep dat ze weg wilde. Ik keek naar boven en zag slechts enkele meters boven me een levenloos lichaam in de stroomkabels hangen. De mensenmassa was, los van een huilent familielid, opvallend stil. Het was een bizar gezicht en een bizare ervaring. Eigenlijk mijn eerste 'dode' persoon die ik van dichtbij in het echt zie en meteen op deze wijze.

Uiteindelijk zijn we iets langer in Goa gebleven dan we van te voren hadden gepland maar een kleine week later stonden we 's avonds in een dorpje te wachten op de nachtbus naar Hampi. Het was een donkere, afstanse plek en leek in de verste verte niet op een busstation. We hadden dan ook onze twijfels of we op de goede plek stonden. Iets verderop zaten een aantal toeristen onder een boom en na een kleine rondvraag bleek dat we toch echt goed stonden. Hier hebben we Mark ontmoet. Een jongen uit Oostenrijk, hij studeert al ruim 6 jaar in Australie en gaat binnenkort in Korea wonen. Na verloop van tijd kwam er een witte bus aangereden, hij maakte een korte stop en we werden enigzsins geforceerd (en afgezet met een betaling voor onze backpacks) de bus ingewerkt. Helemaal achterin de bus kregen Dash en ik ons eigen hokje waar we die nacht zouden verblijven. Het was er benauwd en het stonk naar zweet en pis. Gelukkig hadden we wel genoeg ruimte, een zacht matras en ramen die open konden. De ondergrond werd systematisch afgedekt met een kleed en na verloop van tijd deden de open ramen hun werk en raakte onze neuzen aan de geur gewend. Gedurende de reis ben ik een paar keer wakker geworden maar al met al stapte ik 9 uur later, om 6 uur s' ochtends, uitgerust de bus uit. We liepen nog in het donker met Mark mee naar zijn hostel en zijn daarna bij het riviertje gaan wachten tot het eerste bootje ons naar de overkant kon brengen. Een uurtje later staken we de rivier in een klein bootje over en na een zoektocht langs een aantal slaaplekken vonden we Nargila Guesthouse. Werderom een super chille plek met lounge area en goede muziek. De muziek werd later nog beter toen ik wat van mijn collectie met de eigenaar heb uitgewisseld. Het viel in de smaak en de hele discografie van Mushroom Jazz heeft sindsdien meerdere dagen op repeat gestaan :)

Het motto in Hampi is: 'Don't worry be Hampi' en daar hebben we ons ook goed aan gehouden. Hampi is een stadje rondom een oude en verlaten Hindu hoofdstad, en heeft veel tempels en ruïnes verspreid over de omgeving. De sfeer heeft iets surrealistisch waardoor je af en toe het idee hebt dat het allemaal nep is en op een filmset staat. Ik hoop dat de foto's dat ook een beetje laten overkomen. Sommige dagen in Hampi hebben we letterlijk doorgebracht met een boek, liggend in de kussens bij Nargila. Andere dagen hebben we een paar uurtjes samen met Mark op ouderwetse brommers de omgeving verkend. We hebben bovenop een berg de Monkey Temple bezocht en genoten van een 360 graden uitzicht over het hele gebied. Een andere dag hebben Dash en ik uren rondgestruind door de ruïnes en een heerlijk middagdutje in een verlaten tempel gedaan.

Sinds het afscheid met Ralph & Lot hebben we tussendoor nog af en toe contact gehad. Zij wilde ook nog graag naar Hampi voor ze India zouden verlaren en met een beetje geluk zouden onze wegen nog 1 avond kruisen. Het geluk was aan onze zijde en de laatste avond in Hampi waren we weer met z'n vieren. Het koste nog wel wat moeite om Ralph & Lot aan de overkant van de rivier te krijgen. De laatste bootjes vertrekken rond 6 uur 's avonds en zij kwamen pas om 8 uur bij de rivier aan. We hadden van andere mensen gehoord dat het mogelijk was om tegen betaling een illegaal bootje te regelen. Na een telefoontje van Ralph & Lot stonden we even later in het pikke donker, aan de rand van het water waar we doormiddel van hard schreeuwen contact met ze kregen. Aan hun kant was niks te regelen dus na wat onderhandelen hebben Dash en ik een bootje vanaf onze kant geregeld. In een grote rietenmand met houten peddels doemden Ralph & Lot evenlater op. Lot heeft vanuit haar perspectief eenleuk stukje op haar bloggeschreven over deze ervaring.

De laatste avond zijn we met z'n alle bij de Tipi belan. Er werd gemoedelijk muziek gemaakt, gezongen, gekaart, gepraat en gelachen. Een mooie afsluiter om het mooie Zuiden achter ons te laten en wat grotere sprongen door India te maken. Er was alleen een ding. Na een hopeloze zoektoch moest ik Hampi verlaten op een exact zelfde paar Havaianas maar dan maat 43-44. Twee maten te groot en dus niet meer bruikbaar. Ik snap nog steeds niet hoe iemand kan weglopen op slippers die twee maten te klein zijn zonder iets door te hebben. In India vind je alleen maar slippers voor 50 cent die na 2 dagen lopen alweer ingezakt zijn. Ik baalde er best van aangezien ik er, wanneer het kon, dag en nacht op liep. Dus misschien voelt iemand die op 11 juni naar Bangkok vliegt zich geroepen om een nieuw paar mee te nemen ;)

De volgende avond vertrokken Dash en ik in een rickshaw naar Hospet. Vanaf hier moesten we de trein naar Guntakal pakken om daar een overstap te maken richting Manmad. De reis vanaf Hospet naar Guntakal verliep verspoedig en na 2 uur wachten op Guntakal stapte we de sleepertrein naar Manmad binnen. Het was inmiddels 1 uur 's nachts en de trein was donker. De cabines van een sleeper zijn voor 6 mensen bedoeld. Overdag zijn er 6 zitplaatsen en 's avonds kan alles uitgeklapt worden om er 6 bedden van te maken. Toen wij bij onze cabine aankwamen schrokken we van het feit dat er geen 6 maar eerder 12 mensen lagen en ook onze gereserveerde plekken waren ingenomen. We hebben de mensen wakker gemaakt en na een moeizaam vertrek konden we eindelijk languit gaan liggen. Door alle reis uren ben ik snel inslaap gevallen en de volgende ochtend weer wakker geworden van de verkopers die schreeuwent door de trein hun eten of drinken willen verkopen.

Met de trein door India reizen is een hele ervaring. Het landschap dendert in een prettig tempo aan je voorbij, binnen de kortste keren heb je nieuwe Indiase vrienden en krijg je eten aangeboden wat je op geen enkele wijze kan afslaan. Gedurende de hele dag lopen de schreeuwende verkopers langs, wordt je wat aangestaard en is het een komen en gaan van mensen. Na een lange rit van 15 uur waren we eindelijk in Manmad. Bij de travelagent in Hampi hadden we kaartjes tot hier kunnen regelen en voor de laatste 2 uur naar Aurangabad konden we op het station een kaartje boeken. Helaas vertrok de eerstvolgende trein pas 4 uur later dus waren we genoodzaakt te wachten.

Al bij het verlaten van het perron en het binnenstappen van de centrale hal merkte ik een verschil. Het was hier droger, armer, drukker en viezer dan elke plek in Zuid-India waar ik tot nu toe ben geweest. Meteen hingen er hordes kinderen aan ons met de vraag of ze munten van onze geldeenheid konden krijgen voor een schoolproject. Mooi excuses, helaas spaart elk kind in India muntjes uit andere landen voor school. Ze waren behoorlijk opdringerig en we werden werkelijk door iedereen aangestaard. We besloten ons terug te trekken in een klein, simpel cafetje. Ook hier voelde we ons niet welkom en na een klein uur werden we er zelfs door de eigenaar uit gewerkt onder het mom dat onze trein snel zou vertrekken. Erg gezellig allemaal. Bij terugkomt op het station heb ik even goed om me heen gekeken. Ik kan je vertellen dat het geen prettig gezicht was. Blootje kindjes op het straat, zwart van de viezigheid. Ze aten viezen dingen van de straat en poepde letterlijk waar ze wilde. Sommige mensen hadden misvormingen, vieze wonden of huidaandoeningen. Ook dat hoort dus bij sommige delen van India. Daarbij staren veel mensen je met open ogen minuten, en vaak nog veel langer, aan. We waren in zware onzekerheid over de exacte tijd en perron. Er werd zeer slecht Engels gesproken en we kregen van iedereen, inclusief personeel, andere aanwijzingen en tijden. Voor het eerst tijdens de reis voelde ik me echt niet thuis en sloeg ook bij mij de sfeer om begon de stress. Manmad was een shithol waar we snel wegmoesten.

Gelukkig zijn er op de momenten dat je ze echt nodig hebt altijd fijne Indiers die je met alle liefde helpen. Bedankjes nemen ze niet aan, je bent te gast in hun land en gasten hoor je goed te behandelen. Bij het binnenrijden van de trein waren we nog steeds niet 100% zeker dat het de juiste was maar na een flinke rondvraag en gestress werden we door Sadhir en een vriend geholpen en verzekerd dat we in de goede trein zaten. De twee mannen spraken goed Engels en stonden er op dat we hun stoelen met ze deelde. We zaten erg krap maar dat nam niet weg dat we de hele reis naar Aurangabad met ze gepraat en gelachen hebben. Ze hebben al onze nodige vragen beantwoord en kregen het nummer van Sadhir voor een gratis tour door Aurangabad. Verschrikkelijk opgelucht en weer wat wijzer naam Sudhir ons na aankomst in Aurangabad door de drukte mee naar de juiste straat, hielp ons bij de slipperverkoper en wees ons de weg naar een plek voor goede guesthouses. Na een reis van 30 uur vonden we een mooie en goedkope kamer en konden we opgelucht slapen.

Aurangabad leek op het eerste gezicht een flinke verbetering ten opzichte Manmad. Toen we de volgende dag echter de Ellore caves gingen bezoeken en een rickshaw naar het busstation hadden genomen liet de stad zijn andere kant zien. Gelukkig waren de Ellora caves prachtig! Ik citeer een gedeelte uit (onze bijbel) The Lonely Planet:

'Ellora has 34 caves in all: 12 Buddhist (AD 600-800), 17 Hindu (AD 600-900) and 5 Jain (AD 800-1000). The grandest, however, is the awesome Kailasa Temple. The world's largest sculpture, hewn top to bottom against a rocky slope by 7000 labourers over a 150-year period. Dedicated to Lord Shiva, it is clearly among the best that ancient Indian architecture has to offer'

Na een lange dag wandelen in de hitte over deze bijzondere plaats, en de ene mooie grot na de andere bezocht te hebben vonden we in de avond een restaurant met het lekkerste Indiase eten tot nu toe. We zaten buiten op de patio te genieten. India was ineens toch niet meer zo erg en de nare gevoelens over Manmad en de mindere kant van Aurangabad waren weer vergeten. Zo snel kan het gaan. De volgende dag was het tijd voor de Ajanta caves. Wat ik daar heb gezien was, voor mij onverwachts, nog veel indrukwekkender dan de Ellora caves.

'Fiercely guarding its horde of priceless artistic treasures from another era, the 30 Buddhist caves of Ajanta could well be called the Louvre of ancient India. Much older than Ellora, its venerable twin in the World Heritage Sites listing, the secluded caves date from around the 2nd century BC to the 6th century AD and were amongst the earliest monastic institutions to be constructed in the country. Upon being deserted, the caves were soon reclaimed by wilderness and remained forgotton until 1819, when a British hunting party led by officer John Smith stumbled upon them purely by chance.'

De trip naar deze adembenemende grotten was de omweg en alle moeite meer dan waard geweest. Met goede moed hebben we het midden van India achter ons gelaten en zijn met de Jaipur Express, een treinreis van 30 uur, naar Rajasthan vertrokken. We moesten echter nog een keer overstappen in, je raadt het al: Manmad... Deze keer besloten we niet naar de centrale hal te gaan maar naar de overkant. Anderhalf uur lang hebben we in een heel ander Manmad gezeten dan onze vorige ervaring. Mensen zagen er verzorgder uit, niemand viel ons lastig en we werden niet meer zo lang aangestaard. Een half uur voor vertrek liepen we naar het perron. We wisten dat het perron 1 of 2 moest zijn, dus heel veel stress leek niet nodig. Beneden bij de trap hing de passagierslijst aan een paal. Onze namen en stoelnummers stonden er netjes op. In Hospet stonden we er nog op als REIDA & ISCHA BIETEN, in Manmad was dat als REIDA & ISCHA VENTER. Vooral om de laatste heb we erg hard lachen.

De trein naar Jaipur had om 18:00 moeten vertrekken vanaf spoor 1. Om 18:00 was er echter nog geen teken van ons treinnummer te bekennen. Abhay zag blijkbaar onze nood en vroeg ons welke trein we moesten hebben. Gelukkig had hij dezelfde trein en zaten we zelfs in dezelfde coach. De tijd verstreek en de trein kwam maar niet, er werd ook niks in het Engels omgeroepen en borden gaven niks aan. Er kwamen allemaal andere treinen op ons perron binnen en er werd van alles in het Hindi rondgeroepen. Mensen liepen naar andere sporen en ook Abhay werd iets onrustiger. Uiteindelijk was het maar goed dat we 2 uur met Abhay hebben kunnen doorbrengen. Een nieuwe trein, blijkbaar die van ons, kwam binnen op spoor 2 en we werden geseind dat we konden instappen. Hoe we dat in godsnaam zonder hem hadden moeten weten is me nog steeds een raadsel. Abhay heeft ons overduidelijk een tweede Manmad drama bespaard. Helaas kon hij ons niet helpen met de staat waarin de coach verkeerde. Precies die van ons was een oude versie, niet goed schoongemaakt, vol met kakkerlakken en een muis. We moesten het er mee doen en het feit dat we na de reis in het noorden zouden zijn maakte voor mij veel goed. Dash bleef gedurende de reis op haar hoede en heeft veel geslapen.

Mark, de Oosterijker die we in Goa hadden ontmoet, tipte ons in Hampi over het guesthouse Vinayak in Jaipur. Naar eigen zeggen was het zijn mooiste kamer in India tot nu toe en dichtbij het treinstation. Het treinstation Jaipur staat bekend om een overload aan vervelende rickshaw drivers die je van alles wijsmaken voor geld en commissie bij hotels waar ze voor werken. Aangezien we in de avond en het donker aankwamen hadden we van te voren een kamer bij Vinayak geboekt. Tijdens de treinreis kreeg ik netjes een telefoontje met de vraag hoe laat we in Jaipur aankomen voor een gratis pick-up. Op deze manier zou het irritante rickshaw schouwspel ons bespaard blijven. We werden opgehaald door Rafik. Zonder twijfel de liefste rickshaw driver van heel India! Hij bracht ons veilig en beheerst door de verkeersdrukte.

Mark had niet gelogen, Vinayak was geweldig. Een grote schone kamer met hoog plafond, Indiase muurschilderingen, Indiase stoeltjes, een KINGSIZE matras waar je makkelijk met 4 personen op kan slapen, een badkamer met warm water, wifi, ontzettend aardige eigenaren en een rooftop terras met een koud biertje. En dat alles voor nog geen 5 euro per persoon. Wat kun je je na z'n reis nog meer wensen? De volgende dag in Jaipur hebben we uitgeslapen, de was weggebracht, wat rondgelopen, gegeten en ons in de avond 50 minuten lang laten verwennen met een Ayuverdische massage. Vanaf de rooftop hadden we een mooi uitzicht over deze grote Indiase stad en waren we weer in een totaal andere wereld. De tweede dag hebben we Rafik opgebeld voor een dagtour langs alle bekende sights van Jaipur. Hij kende de goede plekjes, legde veel dingen uit en reed ons de hele dag naar alle main sites. Onder andere de Old Town (pink city), City Palace, Jantar Mahal, Hawa Mahal en het Amber Fort. Bij terugkomst in het guesthouse kregen we onze privatebus tickets naar Pushkar en konden we de volgende ochtend de grote stad uit.

Gistermiddag zijn we aangekomen in Pushkar. Pushkar is een klein stadje rondom het Pushkar Lake en is een heilige plek voor Hindu's. De aankomende dagen verblijven we in ChaCha's Garden. Het wordt gerunned door een Indiase man en zijn Engels vrouw. ChaCha's is een klein guesthouse met 5 kamers die allemaal aansluiten op de binnentuin, we hebben zelfs twee landschildpadden als huisdieren. Vin, hun oudste zoon van 3, loopt hier de hele dag rond en is veeeeel te slim voor zijn leeftijd. Het klikt goed met ons, hij vertelt enorm veel verhalen, en zo nu en dan worden we getrakteerd op zandgebakjes, zandpizza's of zandchai. Zijn zusje Siddhi, een baby van 9 maanden, is een prachtig klein meisje. Ik ben erg onder de indruk van de gezelligheid en blijheid bij dit jonge gezin.

Gisteravond zijn we richting het meer gelopen om te kijken of en wat er te beleven valt in Pushkar. In de straten achter ons werd Shivatri gevierd, een Hindu festival met veel muziek en zang die met veel te harde decibellen door de boxen knalt. Voor Indiers kan muziek, televisie, mobieltjes of lekker je neus en keel ophalen en op straat roggelen nooit hard genoeg gaan. Het was gezellig druk, er waren leuke cafetjes (ondanks het alcohol verbod) en veel rokende (oude) hippies die ik in Goa of Hampi had verwacht maar niet gezien. De sfeer is heel ontspannen en ik besef me weer goed waarom ik grote steden tijdens mijn reis zoveel mogelijk wil beperken. We hebben 's avonds nog even bij Lake Pushkar gekeken, thee gedronken en pinda's gegeten. Die avond kon ik al meteen besluiten dat Pushkar een van de leukste plekken in India is waar ik tot nu toe ben geweest.

Vandaag was het nog steeds een heilige dag en hebben we bij de Ghats bloemetjes geofferd voor goed geluk. Na een kleine ceremonie, een stip op mijn voorhoofd en een 'Pushkar Passport' (klein geluksbandje) om mijn pols heb ik al het beste voor mijn lieve familieleden en vrienden gewenst. We blijven hier nog even en vertrekken daarna naar Jodphur, de blauwe stad. Na Jodphur gaan we naar Jaisalmer voor het bekende fort en een camelsafari met overnachting onder de sterrenhemel van de Thar-woestijn. Vanaf Jaisalmer willen we een slaaptrein regelen naar Delhi of Agra. We zijn er nog niet helemaal uit of we naar Delhi gaan. Aan de ene kant moet je Delhi eigenlijk gezien hebben en ben ik heel benieuwd naar de Lotus Temple, aan de andere kant begint het idee van een volgend nieuw land ook steeds meer te kriebelen. Daarbij staan de Taj Mahal in Agra en de heilige stad Varanasi ook nog op ons lijstje. Wat de route ook wordt, het zal weer een interessant en nieuw hoofdstuk van de reis door India worden.

Natuurlijk horen er bij 3 weken reizen ook foto's. Het zijn er best veel en daarom opgedeeld in 2 mappen:Goa & Hampi, enEllora & Ajanta en Jaipur.

Enjoy!